ผัสสะสยดสยอง: ศึกษาผัสสะและความกลัวผ่านการวิเคราะห์งานเขียนผีของเหม เวชกร พ.ศ.2476-2513

ชื่อบทความ: ผัสสะสยดสยอง: ศึกษาผัสสะและความกลัวผ่านการวิเคราะห์งานเขียนผีของเหม เวชกร พ.ศ.2476-2513

ชื่อผู้เขียน: วนิดา พะกาวัลย์ (สำเร็จการศึกษาปริญญาตรีจากภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เมื่อพ.ศ.2568)

บทคัดย่อ

งานเขียนเรื่องสั้นแนวสยองขวัญของเหม เวชกร ถือเป็นงานวรรณกรรมเรื่องผีที่มีลักษณะใหม่ทางการสร้างสรรค์ในยุคสมัยนั้น โดยมีการนำสถานที่จริงมาใช้เป็นฉากในการดำเนินเรื่อง ส่งผลให้งานเขียนมีลักษณะสมจริงยิ่งขึ้นในการถ่ายทอดและเร้าความหวาดกลัวแก่ผู้อ่าน บทความนี้มุ่งศึกษาผัสสะที่ปรากฏในงานเขียนแนวสยองขวัญของเหม เวชกร โดยพิจารณาการรับรู้ทางกลิ่น เสียง และการมองเห็น ซึ่งล้วนมีส่วนในการก่อรูปอารมณ์ความหวาดกลัวของตัวละครภายในเรื่อง ผลการศึกษาพบว่า ในมิติของ “กลิ่น” ความหวาดกลัวมิได้เกิดขึ้นจากเพียงกลิ่นเหม็น หากยังรวมถึงกลิ่นหอมด้วย อันสะท้อนให้เห็นว่าความเป็นทวิลักษณ์ของรหัสผัสสะของกลิ่นที่เป็นขั้วตรงข้ามนั้นถูกทำลายลง ในมิติของ “เสียง” การสร้างความหวาดกลัวเกิดจากความสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติที่กระทำต่อมนุษย์ผ่านผัสสะทางเสียงหรือการรับรู้ทางการได้ยิน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพลวัตเชิงอำนาจระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ ขณะที่ในมิติของ “การมองเห็น” ความหวาดกลัวมิได้เกิดขึ้นเพียงเพราะภาพที่ปรากฏแก่สายตา แต่ยังขึ้นอยู่กับการตีความและการรับรู้ของตัวละครต่อสิ่งที่มองเห็นนั้นด้วย

คำสำคัญ: ผัสสะ, ความกลัว, งานเขียนผี, เหม เวชกร

วิธีการอ้างอิง: วนิดา พะกาวัลย์. "ผัสสะสยดสยอง: ศึกษาผัสสะและความกลัวผ่านการวิเคราะห์งานเขียนผีของเหม เวชกร พ.ศ.2476-2513." วารสารประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ระดับปริญญาตรี 3 ฉ.1 (มกราคม-มิถุนายน 2568): 63-92.

เผยแพร่ออนไลน์: 3 ตุลาคม 2568